ประโยคในภาษาไทย

ความหมายของประโยค
ไวยากรณ์ดั้งเดิม

ประโยค คือ กลุ่มคำที่มีความเกี่ยวข้องกันเป็นระเบียบและมีเนื้อความครบบริบูรณ์โดยจะต้องมีบทประธานและบทกริยาเป็นสำคัญ

ภาษาศาสตร์
ประโยค คือ หน่วยทางภาษาที่เน้นในเรื่องความเข้าใจของผู้ฟังเป็นสำคัญ จึงไม่จำเป็นต้องประกอบด้วยภาคประธานและภาคแสดงเสมอไป
การแบ่งชนิดของประโยคมีหลายเกณฑ์
ในรายวิชานี้แบ่งเป็น๒ ลักษณะ ได้แก่

1. การแบ่งชนิดของประโยคตามเนื้อความ
2. การแบ่งชนิดของประโยคตามเจตนารมณ์ของผู้ส่งสาร

ชนิดของประโยคแบ่งตามเนื้อความ
ประโยคแบ่งได้เป็น ๓ ชนิด คือ

1. ประโยคความเดียว
2. ประโยคความรวม
3. ประโยคความซ้อน

ประโยคความเดียว คือ ประโยคที่เสนอเนื้อหาสาระเพียงประการเดียว
ประโยคคความรวม คือ ประโยคทีเสนอสาระตั้งแต่สองเนื้อหาขึ้นไป เกิดจากประโยคความเดี่ยวตั้งแตสองประดยคขึ้นไปมารวมกันมีคำสันธานเป็นตัวเชื่อม ประโยคความรวมแบ่งได้ ๔ ชนิด

1. เนื้อความคล้อยตามกัน
2. เนื้อความขัดแย้งกัน
3. เนื้อความให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง
4. เนื้อความเป็นเหตุเป็นผล

ประโยคความซ้อน คือ ประโยคที่มีเนื้อความตั้งแต่ ๒ ประโยคขึ้นไป โดยประโยคความหลัก ที่ผู้ส่งสารรับทราบ ส่วนอีกประโยคหนึ่งเป็นประโยคย่อย มีเนื้อหาขยายหรือเสริมเนื้อหาของประโยคหลักให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แบ่งตามลักษณะการขยายในประโยคหลักได้ ๒ ลักษณะ ดังนี้

1. คุณานุประโยค
2. วิเศษณานุประโยค
3. นามานุประโยค

อาจารย์ วรรณนิสา ปานพรม