คำลหุ
คือคำหรือพยางค์ที่มีเสียงเบา เนื่องจากมีสระเสียงสั้นไม่นับรวมสระอำ ไอ ใอ เอา และไม่มีตัวสะกด คำลหุส่วนมากเป็นศัพท์ที่ใช้อธิบายฉันทลักษณ์ประเภทฉันท์
ลักษณะของคำลหุ
1) คำลหุชนิดคำพยางค์เดียว เช่น ดุ และ โปะ เกาะ พระ
2) คำลหุในคำหลายพยางค์ เช่น มุทะลุ ระยะ กะทิ วิ(ชา)
คำครุ
คือ คำหรือพยางค์ที่มีเสียงหนัก เนื่องจากมีสระเสียงยาวไม่มีตัวสะกด รวมทั้งคำทีมีเสียงสระเกิน อำ ไอ ใอ เอา ถ้ามีตัวสระกดคำหรือพยางค์นั้นๆอาจมีสระเสียงสั้นหรือสระเสียงยาวก็ได้ คำครุเป็นศัพท์
ที่ใช้คู่กับคำลหุในการอธิบายฉันท์ลักษณ์ประเภทฉันท์
ลักษณะของคำครุ
1) คำครุชนิดคำพยางค์เดียว เช่น ใน น้ำ มี ปลา หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก
2) คำครุในคำหลายพยางค์ เช่น เวลา วารี ดีใจ ใยดี วัยเยาว์ หมายเหตุ คำในภาษาไทยบางคำเช่น คำว่า นมัสการ อาจออกเสียงได้2 แบบ คือ
1) นะ มะ สะ กาน
2) นะ มัส สะ กาน
บรรณานุกรม สุนันท์ อัญชลีนุกูล.ระบบคำภาษาไทย.(พิมพ์ครั้งที่2).กรุงเทพฯ: คณะอักษรศาสตร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.2547
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น